تداوم حذف شبکه‌های ایرانی از «ماهواره» و دو بار حمله رژیم صهیونیستی به ساختمان‌های محل استقرار رسانه‌ها در غزه از وقایع مهم و اقدامات تحدیدکننده رسانه‌ای در روزهای اخیر بشمار می‌رود؛ وقایعی که یکی در میدان نبرد مجازی و دیگری در میدان نبرد فیزیکی رخ داده است.

نگاهی کوتاه به آنچه گذشته، حکایت از آن دارد که بعد از حذف صدا و تصویر شبکه‌های العالم، پرس‌تی‌وی، الکوثر، شبکه خبر، سحر 1 و 2، جام‌جم 1 و 2 و شبکه‌ قرآن از ماهواره‌های هاتبرد، یوتلست و اینتلست در ماه‌های گذشته، از چند روز پیش، شرکت ماهواره‌ای مخابراتی «آسیاست» مستقر در هنگ‌کنگ نیز پخش همه کانال‌های ماهواره‌ای ایران در شرق آسیا را از ماهواره خود متوقف کرد.

تشدید تحریم‌های آمریکا و کشورهای اروپایی علیه کشورمان از مهم‌ترین دلایل ذکر شده برای این اقدام است.

از سوی دیگر بمباران دو ساختمان رسانه‌ای در غزه توسط رژیم صهیونیستی در دو روز متوالی (روزهای پنجم و ششم)، هیچ تردیدی مبنی بر تعمدی بودن این حملات بر جای نگذاشت تا جایی که وایر دی‌ویس، خبرنگار بی‌بی‌سی از غزه گزارش داد: «وقتی از مقامات اسرائیل سؤال شد آیا آنها می‌دانستند در این ساختمان خبرنگاران حضور داشتند، سخنگوی نظامیان اسرائیل گفت از وجود خبرنگاران اطلاع داشتند اما آنها قصد نداشتند به خبرنگاران حمله کنند»!

اقدام به حذف شبکه‌های ایرانی از روی ماهواره‌ها -حتی برای مدت معین و محدود- و حمله به ساختمان‌های رسانه‌‌ای در غزه با هر هدفی که انجام شده باشد، قبل از هر چیز اقدامی ضد آزادی بیان، مخالف جریان آزاد اطلاعات، در تقابل با اصل شفافیت در اطلاع‌رسانی و تلاش برای خاموش کردن صدای متفاوت است. هرگونه تلاش برای نشنیدن صداهای متفاوت، بی‌فایده و عاملی برای شنیده‌شدنشان در قالب «فریاد» خواهد بود. تجارب تاریخی در این زمینه، پرتعداد هستند.

* مدیر مسؤول ماهنامه مدیریت ارتباطات/علی اکبر تقی پور