انفجار ذهن

طی سال های گذشته موضوع سرمایه گذاری و سرمایه سازی «داده» در محیط وب از اهمیت چندان برخوردار بوده و تعاملات ناشی از وب اجتماعی در ردیف «سرمایه های اجتماعی» سازمان ها و دولت ها مطرح بوده است.

ارزیابی اجمالی بر نوع فعالیت های بخش وب کشور به ویژه در بخش  دولتی گویای فاصله قابل توجه تا شرایط مطلوب را دارد. در این میان انجام مطالعات نظری حوزه «وب سنجی»، شناخت وضعیت موجود و آشنایی با تجارب عملی برخاسته از دست اندرکاران فضای مجازی یک ضرورت حتمی است. حجم تولید داده سازمان، میزان و چگونگی فعالیت وبگاه های سازمانی، کمیت و کیفیت عرضه خدمات اطلاع رسانی، معماری و استانداردهای ناوبری اطلاعات، چرخه مدیریت و نظارت ستادی و تبدیل این همه و بسیاری دیگر به « عملکرد مطلوب» در محیط وب و ارزیابی آن از جمله خواست ها و دغدغه های مدیران اجرایی و سیاست گذاران سازمانی است. در سلسله مطالب با عنوان وب سنجی برآنم تا ضمن تاکید بر مفهوم «اطلاعات»، مفاهیم مرتبط با محتوا در فضای مجازی، تکنیک های باروری «داده»، اطلاعات سودمندی در مورد مسائل پنهان وب، نحوه ناوبری و مدیریت محتوا ارائه گردد. نقطه نظرات خوانندگان محترم می تواند به غنای بحث بیفزاید. در ادامه بخوانید.

طی هفته های اخیر و تاکنون چند رویداد فرهنگی و هنری در کشور اتفاق افتاد که در نوع خود قابل تامل بود. اجرای گروه آوازی تهران در محل تالار وحدت و با حضور رئیس جمهور و جمعی از هنرمندان کشور دیدنی بود. گروه نوازنده که با اصوات و کُر خواننده را همراهی می کردند، بدیع و خلاقانه بود. در این بین نیز اعتراضات به نحوه و تفاوت پخش موسیقی از شبکه های مختلف تلویزیون قابل توجه بود. عده ای گفتند که شبکه های ماهواره ای انواع سازهای غربی را نشان میدهد و موسیقی‌هایی از نوع سخیفش را پخش می‌کنند و در داخل کشورهم  صدا و سیما هیچ ساز ایرانی را نشان نمی‌دهد و نتیجه‌اش این است که نوجوان ایرانی، ساز غربی را بهتر از سازهای ملی خودمان می‌شناسد‌. نقد علیرضا قربانی هنرمند شایسته کشورمان از سایرین دقیق تر و متذکر شده بود: «تلویزیون سلاح سرد را نشان می‌دهد؛ آن هم نه به عنوان یک شیء قبیح، اما از نشان دادن ساز اکراه دارند. این بزرگ‌ترین توهین است. در شبکه جام جم ساز و مضراب نشان می‌دهند اما شبکه‌های سراسری نه. این به دلیل داشتن برد تبلیغاتی در خارج از کشور است؟ این بوی ریاکاری می‌دهد که یکی از آفت‌های جامعه ماست‌.»

اما دیروز و همزمان با اعیاد ماه ربیع الاول رسانه ملی برای اولین بار اقدام به نشان دادن آلات و سازهای موسیقی نمود.

اگر واقعاً خط مشی رسانه ملی در قبال موسیقی تغییر کرده باشد و تلویزیون قصد کرده که میلیون‌ها مخاطبی که موسیقی را از شبکه‌های ماهواره‌ای پیگیری می‌کنند را به سمت خود بازگرداند، بایستی به فال نیک گرفت. فراموش نکنیم یکی از مسئولیت های اجتماعی و رسالت های رسانه ملی در توسعه فرهنگی کشورحفظ موسیقی اصیل ایرانی است.  

در حالی که دنیای پیشرفته موضوع انتقال دیتا را بر بستر خطوط برق تجربه می کند.( PLT:Power Line Telecommunication) در کشور طی چند ساله گذشته موضوع مدیریت کابل مسی در بخش فناوری اطلاعات و ارتباطات(فاوا) همراه با چالش بوده است. و نکته تاسف بارتر اینکه مدام مشکلات تکرار می شوند، بدون اینکه کمترین تلاشی در جهت بازنگری اساسی در انگاره ها و مفاهیم داشته باشیم. واقعیت این است که همگرایی    (Convergence) در فناوری ها موجب بروز پدیده های جدید می شوند که نخست بایستی «درک» شوند.  

با گسترش فناوری اطلاعات و ارتباطات(فاوا) طي دهة 1990، تكنولوژي كامپيوتر و رسانه در یکدیگر ادغام شده و کارکردهای نوینی را عرضه داشته اند. Multimedia و شبكة كامپيوتري در آموزش از راه دور مورد استفاده قرار گرفته و با آمدن ماهواره ها تحول جدیدی در نظامات اجتماعی بوجود آمده است كه به توسعه سريعتر آموزش از راه دور منجر گرديده است.

طی یک دهه گذشته در کشور موضوع تلویزیون کابلی و یا تعاملی مطرح شد(ipTV)، فلسفه اولیه طراحان این تلویزیون ارائه سرویس های رادیویی و تلویزیونی بهمراه داده های اضافی و خدمات ویژه بود. این در حالی است که تلویزیون موصوف به مرحله اجرای پایلوت واقعی نرسیده – تجربه ipTV  در کشور بیات شده و دوره عمر نسلی آن به پایان رسیده و کارکردهای جدید آن طرح می شود.

از سوی دیگر به علت ساختار حکومتی و تصمیم گیری در کشور ما ایجاد نوآوری با هدف توسعه به سادگی محقق نمی شود. امروزه  رسانه رادیو و تلویزیون شخصی سازی می شود. رادیو کارکرد ابزاری پیدا کرده است. تلویزیون وسیله شده است. هر دوی اینها به همراه منابع بسیاری دیگر در جیب پیراهن شما جا گرفته و با شما همراه(Mobile) می شوند. در حال حاضر رادیو و تلویزیون موبابل وجود دارد. تماس تصویری وجود دارد. اپلیکیشن های (app) بسیار بر روی این رسانه در حال سرویس دهی هستند.

در حوزه فاوا واقعیت دیگری فریاد می کند. بهره گيري از شبكة ارتباط تلفني كشور، محدود به کاربری انتقال صدا نمی باشد. در این امکان انتقال اطلاعات تصویری، اتصال به اینترنت از طریق خطوط مخابراتی و غیره به اجرا در می آید. قطعا" این فن آوری به مرور زمان بهبود یافته و توسعه پیدا خواهد کرد. از جمله وظايف اصلي شبکه فوق مي توان به آموزش از راه دور از طريق اينترنت- توسعة آموزش عمومی و فراهم سازي منابع آموزش مدرسه اي، بهبود آموزش در نواحي فقيرنشين، آموزش زنان خانه دار اشاره نمود.

با این اوصاف مدیریت کابل مسی با چه نهادی است؟

چندی پیش بازدیدی از یک کارخانه صنعتی داشتم. کارخانه مزبور از فضای سبز دیدنی و وسیعی برخوردار بود. دوستی پرسید، چرا در جوار کارخانجات صنعتی به محیط زیست و توسعه فضاهای گیاهی توجه می شود. مدیر کارخانه از این اقدام به عنوان یک الزام قانونی و زیست محیطی یاد کرد و به مسئولیت اجتماعی و فرهنگی صنایع در بهبود محیط زیست اشاره کرد و ادامه قضایا.

امروز مطلبی در سایت های خبری نظرم را جلب کرد. خبرگزاری ها به نقل از برخی منابع غربی اعلام کردند که باشگاه بایرن مونیخ آلمان بنا دارد تا  در ورزشگاه اختصاصی خود «آلیانس آرنا» مسجد بزرگی را  بنا کند.

بی تردید، فکر ساخت این مسجد در ورزشگاه بایرن مونیخ در میان تمامی باشگاه های جهان در نوع خود بی نظیر است.

«بلال فرانک ریبیری» ستاره مسلمان فوتبال فرانسه پیشنهاد ساخت مسجد را داده و از مسئولین خواسته تا به فوتبالیست های مسلمان در باشگاه اجازه دهند مکانی ویژه برای اقامه نماز داشته باشند.

پس از آن باشگاه بایرن مونیخ با ساخت مسجد بزرگ در ورزشگاه اختصاصی خود در «آلیانس آرنا» موافقت کرده و با ساخت مسجد، کتابخانه اسلامی و جلسات علمی نیز در این مکان برگزار می شود. باشگاه بایرن مونیخ 85 درصد از هزینه ساخت مسجد را برعهده گرفته است و مردم و فوتبالیست های دیگر بقیه هزینه را برعهده خواهند گرفت.

اقدام  به عمل آمده در نوع خود مثال زدنی است و نشان ارج نهادن به دیگر عقاید و مسلک های دینی در یک جامعه مسوولیت  پذیر و توجه سازمان ها به  مسئوليت های اجتماعی خود است (Corporate social responsibility). فراموش نکنیم که جوامع توسعه یافته از سازمان ها و نهادهای توسعه یافته تشکیل می شوند و بالطبع نهادهای پیشرو از آدم ها و افکار و اندیشه های توسعه یافته تشکیل شده اند. همبستگی بین جامعه، نهادهای اجتماعی و مدل های ذهنی کارکنان و یکایک افراد جامعه از الزامات و ضرورت های ناگسستنی «توسعه» به حساب می آید.